Als universiteitsprofessor, schrijver, vrouw en moeder was mijn leven al hectisch voordat COVID-19 de wereld op zijn kop zette.
Mijn dagen volgden meestal een strak schema vol met kinderopvang, vergaderingen, lesgeven, schrijven en meer vergaderingen. Oh ja, en vrouw zijn.
Het drong nooit tot me door dat ik het sterke stereotype van de zwarte vrouw belichaamde, of hoe ellendig het me maakte.
Ik bloeide. Ik voelde me trots op mijn vermogen om mijn verschillende rollen in evenwicht te brengen en alles bij elkaar te houden. Wat 'het' ook inhield.
Dit was natuurlijk vóór de recente thuisblijver.
Ik merk nu dat ik verwoed probeer om hetzelfde niveau van werkproductiviteit te behouden, door de verantwoordelijkheden van het leven te navigeren en thuisonderwijs een hyperactieve en soms adoreable ornery peuter.
Tijdens het proces werd het pijnlijk duidelijk dat ik er slecht in ben om vrouw en moeder te zijn. Niet helemaal, maar misschien een klein beetje. Ik worstelde om te navigeren door de nieuwe norm van onze familie en mijn rol daarin.
Pas toen ik merkte dat ik op de badkamervloer snikte terwijl de lichten uit waren. Ik realiseerde me dat er iets ernstig mis was.
Ik heb eerder milde meltdowns meegemaakt op de hielen van een bijzonder traumatische levensgebeurtenis. Ik denk dat we allemaal hebben. Maar mijn badkamerafspraak leek niet logisch.
Ik was om geen enkele reden radeloos. Er was in mijn leven niets catastrofaal gebeurd en mijn familie en ik hadden het geluk dat onze gezondheid nog steeds intact was te midden van een gigantische pandemie.
Het waren "Bubble Guppies" die me over de rand duwden. Wie had dat gedacht?
Op een maandagochtend twijfelde mijn dochter of ze 'Bubble Guppies' of 'Paddington Bear' wilde kijken.
Onder normale omstandigheden zou ik dit hebben afgeschud als typische capriolen voor peuters. Maar deze keer, terwijl ik klauterde om op het laatste moment de voorbereiding voor een Zoom-vergadering af te ronden, waar ik bang voor was, bereikte ik het einde van mijn verstand.
Toen bevond ik me op de badkamervloer.
Het duurde niet lang. Ik kreeg snel mijn kalmte, waste mijn gezicht en ging verder met mijn dag. Ik overtuigde mezelf ervan dat ik dramatisch was, dat ik niet het recht had om in de badkamer te zitten huilen als een verwend kind. Er was tenslotte werk aan de winkel.
Maar waarom? Waarom heb ik mezelf geen toestemming gegeven om in de badkamer te zitten en mijn ogen uit te kijken?
De mythe van de sterke zwarte vrouw
Ik heb onlangs een podcastinterview gedaan over COVID-19 en de zwarte gemeenschap. Ik schreef een volgend artikel over de kwetsbaarheid van het virus en zwarte vrouwen voor infectie.
Beiden deden me nadenken over het sterke stereotype van de zwarte vrouw dat veel zwarte vrouwen internaliseren, zelfs ten koste van onze geestelijke gezondheid. Zwarte vrouwen worden seksueel geobjectiveerd, verteld dat we niet mooi genoeg, niet slim genoeg en niet waardig genoeg zijn.
We worden geconfronteerd met discriminatie op het gebied van werkgelegenheid, onderwijs, justitie, gezondheidszorg en in ons dagelijks leven. Er is een goed gedocumenteerde geschiedenis van de onzichtbaarheid en stilte van zwarte vrouwen. We worden vaak over het hoofd gezien en ongehoord.
Voel je je niet lekker? Neem wat medicijnen, het komt goed.
Ben je gestrest en overweldigd? Je bent dramatisch, het komt wel goed.
Ben je depressief en ontmoedigd? Je bent overdreven gevoelig, taai! Het komt wel goed.
We hebben geleerd om te grijnzen, te verdragen en onze pijn als hoestsiroop in te slikken. Van zwarte vrouwen wordt verwacht dat ze volharden en zelfvertrouwen belichamen dat niet lijkt op de behandeling die we krijgen. Onze stilte en onzichtbaarheid vormen het stereotype en de verwachting dat zwarte vrouwen koste wat het kost sterk blijven.
Dit is zelfs waar als het velen van ons weegt als een gewicht van twee ton. Deze druk kan ernstige mentale, emotionele en fysieke gevolgen hebben.
Een studie die de effecten van het 'supervrouwenschema' onderzocht, toonde aan dat dit stereotype zwarte vrouwen vatbaarder maakte voor chronische stress, wat een negatieve invloed kan hebben op de gezondheid. Amani Allen, de
Executive Associate Dean en universitair hoofddocent Community Health Sciences and Epidemiology aan de School of Public Health van de University of California, Berkeley, was de primaire onderzoeker van de studie.
“Wat [zwarte vrouwen] echt beschreef, was dit idee om sterke zwarte vrouwen te zijn en de behoefte te voelen om zich voor te bereiden op de rassendiscriminatie die ze dagelijks verwachten; en die voorbereiding en anticipatie dragen bij aan hun algehele stressbelasting,”vertelde Allen aan Greater Good Magazine.
We kunnen de cyclische relatie tussen het sterke stereotype van de zwarte vrouw en rassendiscriminatie zien als een tagteam.
Racistische en op geslacht gebaseerde discriminatie van zwarte vrouwen is in verband gebracht met verschillende langdurige fysieke en mentale gezondheidsproblemen zoals hoge bloeddruk, hartaandoeningen, depressie, angst en zelfmoordgedachten.
Het sterke stereotype van de zwarte vrouw verergert de bestaande stress vanwege de verwachting dat zwarte vrouwen er sterk uit moeten zien en niet over hun uitdagingen moeten praten.
Dit kan ook van invloed zijn op hulpzoekgedrag. Ervaringen met discriminatie en de druk om geen pijn te uiten, kunnen van invloed zijn op hoe snel een zwarte vrouw ondanks de noodzaak medische hulp kan zoeken.
Dit kan een verder effect hebben op gezondheidsverschillen zoals moedersterfte en borstkanker, die beide vaker voorkomen bij jonge zwarte vrouwen dan bij blanke vrouwen.
Kopen in mijn onderdrukking
Ik heb geleerd om de sterke rol van zwarte vrouw goed te spelen, als enig kind waarvan de ouders nu allebei zijn geslaagd. Mijn vrienden complimenteren vaak mijn kracht en veerkracht, en prijzen mijn vermogen om te volharden.
Het blijkt dat mijn kracht, veerkracht en doorzettingsvermogen langzaam mijn mentale en emotionele welzijn aantasten. Pas toen ik op die maandagochtend in de badkamer nadacht, besefte ik dat ik de spreekwoordelijke Kool-Aid van de sterke zwarte-vrouwenmythe had gedronken.
Blijkbaar heeft het mijn tol geëist.
Ik merkte dat ik steeds ongeduldiger werd, mijn lont werd korter en ik was lang niet zo aanhankelijk tegenover mijn man. De verandering was zo ingrijpend dat hij commentaar gaf op mijn gedrag.
Het is moeilijk om emotioneel aanwezig te zijn als je onder druk staat om overal mentaal te zijn.
In het begin was ik defensief. Maar ik moest eerlijk zijn tegen mezelf en tegen mijn man. Hoewel mijn typische 'I'll handle it'-benadering van het leven in het verleden leek te werken, deed de extra druk van de thuisblijver me beseffen dat het nooit had gewerkt.
De schuilplaats was gewoon het rietje dat de rug van de kameel brak.
Er wordt verwacht dat zwarte vrouwen bovenmenselijk zullen zijn. Het wordt gehandhaafd door het geromantiseerde idee van onze kracht. Ik ben niet bovenmenselijk, noch ben ik een soort Marvel-personage met negen levens. Het stereotype van sterke zwarte vrouwen wordt gepresenteerd als lof voor ons karakter.
Klinkt onschadelijk, toch? Het klinkt zelfs als iets om trots op te zijn.
Mis.
Ik realiseerde me dat een sterke zwarte vrouw zijn niet per se een ereteken is. Het is geen eerbetoon om over op te scheppen. Het is niets meer dan een stereotype dat onze onzichtbaarheid laat zien. Ik heb er haak, lijn en zinklood in gekocht. Simpel gezegd, onze pijn heeft geen stem.
Ik besloot mijn karaf Kool-Aid met pensioen te laten gaan, los te laten en mezelf los te laten van mijn gewicht van twee ton.
Maar het was niet zo eenvoudig als een schakelaar omdraaien. Ik moest jaren van verwachtingen en aangeleerd gedrag loslaten, en ik moest dat opzettelijk doen.
Ik dacht eerst eerlijk na over hoe ik tot op zekere hoogte onbewust in mijn onderdrukking kocht.
Begrijp me niet verkeerd. Dit is niet om de vervelende hand van kaarten die de samenleving zwarte vrouwen heeft uitgedeeld te minimaliseren. Maar het was belangrijk voor mij om voldoende macht te hebben om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn rol in alles, hoe groot of klein ook.
Ik dacht aan alle stress die ik heb ervaren door het alleen te doen terwijl ik om hulp had kunnen vragen. Niet alleen tijdens de thuisbestelling, maar door de jaren heen. Ik had eerlijk kunnen zijn met mezelf over mijn behoeften en daarna eerlijk met anderen.
Ik heb er ook voor gekozen om kracht opnieuw te definiëren. Kracht draagt het gewicht van de wereld niet vierkant op mijn schouders. In plaats daarvan neemt het aan wat ik kan. Het is moedig genoeg om mijn kwetsbaarheden en behoeften te uiten aan degenen die ik liefheb over wat ik niet kan.
Het creëren van een balans speelde ook een grote rol. Ik moest leren hoe ik een balans kon vinden tussen het vervullen van mijn verantwoordelijkheden en het nemen van tijd voor zelfzorg. Daarna moest ik accepteren en loslaten.
Ik moest accepteren dat ik het niet alleen kan en mag, en ik moet me volledig inzetten om mezelf van die verwachting te bevrijden. Ik moest leren nee te zeggen en soms hoe ik mezelf moest kiezen voordat ik anderen koos.
Maar ik kon deze wijzigingen niet zelf aanbrengen.
Ik moest met mijn man vertellen wat ik meemaakte en hem vragen mij verantwoordelijk te houden voor het vragen om hulp. Elke dag doe ik een gezamenlijke inspanning om mezelf niet onnodig te overweldigen met taken die ik met hem kan delen.
Ik luister nu meer naar mijn lichaam en als ik mijn angst voel toenemen, vraag ik me af of ik onnodig ongemak voel. Zo ja, kan het worden gedelegeerd? Ik ben ook bewust van het nemen van tijd voor zelfzorg, al is het maar een lang bad nemen met brandende kaarsen.
Natuurlijk moet ik mijn dochter meestal schreeuwen terwijl ze met mijn man in de volgende kamer speelt. Maar in ieder geval voor die 20 minuten of zo, ben ik gefocust op mijn welzijn in plaats van mee te zingen met "Blue's Clues" en over bouwstenen te struikelen.
Babystapjes, toch?
De druk wegnemen
Wat is je gewicht van twee ton? Welke verwachtingen houden je tegen of houden je tegen?
Je gewicht kan er ongeveer hetzelfde uitzien of heel anders zijn dan het mijne, maar dat maakt niet uit. In dit specifieke geval is uw wat niet zo belangrijk is als de impact ervan.
Welke gebieden vereisen eerlijke reflectie, balans, loslaten en acceptatie in je leven? Velen van ons hebben meerdere rollen en anderen zijn van ons afhankelijk om ze te vervullen. Ik suggereer niet dat we schurken gaan gebruiken en onze verantwoordelijkheden negeren.
Maar ik moedig wel aan dat we onze verantwoordelijkheden vervullen op een manier die ons ook dient. Of laat ons op zijn minst niet consequent uitgeput raken.
We kunnen tenslotte niet uit een lege beker schenken. Geef prioriteit aan het vol blijven.
Dr. Maia Niguel Hoskin is een in Los Angeles gevestigde freelanceschrijver, universiteitsprofessor op het gebied van counseling op graduate niveau, spreker in het openbaar en therapeut. Ze heeft geschreven over kwesties die verband houden met structureel racisme en vooringenomenheid, vrouwenkwesties, onderdrukking en geestelijke gezondheid in zowel wetenschappelijke als niet-wetenschappelijke publicaties zoals Vox.
