Het was februari 2013 en ik zat alleen thuis in Atlanta, Georgia. Terwijl ik hier en daar af en toe een date had, wilde ik echt iemand die gek en diep verliefd op me zou worden. Maar dat leek nooit te gebeuren.
Een paar dagen later belde een vriend en wilde me in contact brengen met iemand die een human interest-stuk deed over zonen van ministers, en dacht dat ik perfect zou zijn. Ik liet mijn vriend mijn nummer aan de projectmanager geven en een paar minuten later ging mijn telefoon.
'Hallo, dit is Johnny. Mag ik met David spreken? '
Hij zei dat onze gemeenschappelijke vriend hem over mij had verteld, maar hij wilde dat ik mezelf in mijn eigen woorden beschreef.
Mijn hart stopte. Wat wilde hij horen? Ik ben saai. Ik ga naar mijn werk, kom thuis om alleen te eten en word elke dag wakker om het helemaal opnieuw te doen, dacht ik.
Nadat ik hem ongeveer een uur over mezelf had verteld, besloot ik het script om te draaien en hem meer te vragen over zijn persoonlijke leven. Terwijl we bleven praten, realiseerden we ons dat er zes uur verstreken waren! We spraken af het gesprek te beëindigen omdat het ver over onze beide bedtijden was. Maar we besloten de volgende dag, en de volgende en de volgende, te blijven praten, waarbij elk gesprek niet korter zou zijn dan zes tot zeven uur.
Tijdens deze gesprekken kon ik alleen maar aan denken dat hij geweldig klonk en echt iemand zou kunnen zijn waar ik na dit project misschien in geïnteresseerd zou kunnen zijn. Maar ik kon het niet helpen dat ik me afvroeg of hij nog steeds die langdurige gesprekken zou willen voeren als hij wist dat ik iets verbergde.
Ik wilde het hem niet telefonisch vertellen, maar ik wist dat als we zouden blijven praten, ik het hem moest vertellen en dat het persoonlijk moest zijn.
Voor het eerst bijeen
We spraken af elkaar te ontmoeten voor het avondeten, en het was geweldig! Zoals gewoonlijk was het gesprek zo goed dat ik niet wilde dat het eindigde. Om nog maar te zwijgen, hij was erg knap en intelligent. Dit was veel te mooi om waar te zijn. Ik dacht dat Ashton Kutcher naar buiten zou komen en me zou vertellen dat ik elk moment gepunkd kon worden. Maar er waren geen camera's - slechts twee jongens die duidelijk geïnteresseerd waren om zoveel mogelijk van de ander te weten.
Het restaurant was intiem, maar geen goede plek om nieuws over mijn hiv-status te delen. Ik besloot dat ik tot het einde van de date zou wachten om het hem te vertellen. Op die manier zou ik, als hij gered was, in ieder geval een avondje uit met een geweldige kerel hebben meegemaakt zonder enige fysieke interactie.
Het moment van de waarheid
Toen het eten klaar was, nodigde ik Johnny bij mij thuis uit om het gesprek te voeren. Ik zette hem neer, bood hem wat wijn aan en dacht bij mezelf, David, het is nu of nooit. Laat zo'n geweldige kerel niet ontsnappen. Wie weet wanneer er nog een komt? Vertel het hem gewoon!
Voordat mijn zenuwen de overhand kregen, slikte ik mijn wijn naar binnen en zei het.
'Ik weet niet zeker hoe je dit zult aanpakken, maar ik heb het gevoel dat we de afgelopen dagen heel dichtbij zijn gekomen en dat je iets moet weten als we verder gaan. Ik ben hiv-positief. '
Hij zat en keek me aan. Ik kon me alleen maar voorstellen wat hij op dat moment dacht of voelde. Ik verwachtte dat hij zou opstaan en vertrekken en ik zou hem nooit meer zien. Verrassend genoeg gebeurde precies het tegenovergestelde.
'Je bent niet de eerste die me dit vertelt. Ik waardeer het dat je dit met mij deelt ', zei hij.
Vervolgens stelde hij vragen over mijn gezondheid, over mijn emotionele welzijn en kreeg hij echt de kans mij buiten het virus te leren kennen. Hij stond me toe hem te vertellen over het virus en wat ik deed om mijn niet-detecteerbare status te behouden. Ik vertelde over mijn regime en hoe het werken in de volksgezondheid me sterk bewust maakte van stigma en hoe het kan worden waargenomen bij mensen die niet zo goed geïnformeerd zijn.
Vijf jaar later…
Toen ik aan het eind van die avond met hem naar mijn deur liep, wilde ik hem zo lang mogelijk knuffelen. Toen stopte hij, alsof hij op het juiste moment was, en omhelsde me. We deelden het meest intieme moment bij mijn voordeur zonder veel van wat dan ook te zeggen. Als er niets anders was, had ik een geweldige persoon ontmoet die van me zou houden, wat er ook gebeurt. Mijn hiv-status veranderde niets.
Over dat project waar hij me in eerste instantie over belde? Het is nooit gebeurd. Maar ik herinner me met plezier de dag dat ik Johnny meer dan vijf jaar geleden ontmoette. Het zal altijd de dag blijven dat ik de liefde van mijn leven en mijn huidige verloofde ontmoette.
David L. Massey en Johnny T. Lester zijn partners, makers van inhoud, relatiebeïnvloeders, zakenlieden en gepassioneerde voorstanders van HIV / AIDS en bondgenoten voor jongeren. Ze dragen bij aan POZ Magazine en Real Health Magazine en zijn eigenaar van een boutique branding / imaging-bedrijf, HiClass Management, LLC, dat diensten verleent aan spraakmakende klantenkring. Onlangs lanceerde het duo een luxe losbladige thee-onderneming genaamd Hiclass Blends, waarvan een deel van de opbrengst naar jongereneducatie gaat over HIV / AIDS.
