Het aantal woorden voor de vagina is eerlijk gezegd verbazingwekkend.
Van de schattige 'ladybits' tot de vriendelijke 'vajayjay' tot hoohas, lady business en veel te veel beledigende termen om op te noemen - de Engelse taal is een waar smorgasbord van vage taal. We kunnen blijkbaar behoorlijk creatief zijn als we niet naar buiten willen komen en 'vagina' zeggen.
En dat is veelzeggend.
Voor een groot deel van de menselijke geschiedenis was de vagina tot op zekere hoogte een taboe-onderwerp - als het niet helemaal onuitsprekelijk is, dan is het zeker niet iets om openlijk over te praten.
In feite was er zelfs rond de jaren 1680 geen medische term voor de vrouwelijke seksuele passage. Voordien verwees het Latijnse woord 'vagina' naar een schede of schede voor een zwaard. Het zou dus niet verrassend moeten zijn dat in de medische wereld de vagina en andere vrouwelijke reproductieve delen lang werden beschouwd als mysterieuze - en zelfs verraderlijke - stukjes anatomie.
De oude Griekse arts Aretaeus geloofde dat de baarmoeder als een 'dier in een dier' door het vrouwelijk lichaam zwierf en ziekte veroorzaakte die in de milt of lever bonkte. Hij geloofde ook dat het werd aangetrokken door geurige geuren, zodat een arts het weer op zijn plaats kon lokken door de vagina aangename geuren te geven.
En zo is het gegaan voor de vagina - de geschiedenis is vol met mythe, misverstanden en mishandeling.
Hoe zorg je tenslotte voor de gezondheid van iets dat je nauwelijks kunt noemen?
"De geslachtsdelen van vrouwen zijn zo heilig of zo taboe dat we er helemaal niet over kunnen praten, of als we er wel over praten, is het een vuile grap", zegt Christine Labuski, voormalig beoefenaar van de gynaecologie en nu een culturele antropoloog aan Virginia Tech en auteur van 'It Hurts Down There', een boek over vulvaire pijn.
Zelfs vandaag de dag zijn we vaak vaag over vagina's
Oprah wordt algemeen gecrediteerd voor het populariseren van de 'vajayjay', maar het is niet duidelijk dat we het allemaal over hetzelfde lichaamsdeel hebben. Is Oprah's vajayjay haar vagina - het kanaal van haar baarmoederhals naar de buitenkant van haar lichaam - of is het haar vulva, die alle uitwendige delen bevat die ik me voorstel als iemand 'ladybits' zegt - de schaamlippen, clitoris en schaamheuvel?
Tegenwoordig gebruiken we vaak het woord vagina als een catch-all - misschien omdat als er een woord is dat we minder comfortabel zeggen dan vagina, het vulva is.
En als moderne vrouwen vaak onduidelijk zijn over hun eigen anatomie, kun je je voorstellen wat oude mannen ervan hebben gemaakt.
Galen, die werd beschouwd als de eerste medische onderzoeker van het Romeinse rijk, verwierp de dwalende baarmoeder, maar zag de vagina letterlijk als een binnenstebuiten penis. In de tweede eeuw na Christus schreef hij dit om lezers te helpen visualiseren:
'Denk alsjeblieft eerst aan de [geslachtsdelen] van de man die naar binnen zijn gedraaid en zich naar binnen uitstrekken tussen het rectum en de blaas. Als dit zou gebeuren, zou het scrotum noodzakelijkerwijs de plaats van de baarmoeder innemen, met de testikels erbuiten, ernaast aan weerszijden.”
Dus daar heb je het - Galenus zegt dat als je je voorstelt dat alle stukjes man in het lichaam van een man worden geschoven, het scrotum de baarmoeder zou zijn, de penis de vagina en de testikels de eierstokken.
Voor alle duidelijkheid, dit was niet alleen een analogie. Zoals historicus Thomas Laqueur schreef, was het in die tijd algemeen bekend dat mannen en vrouwen letterlijk dezelfde geslachtsorganen deelden.
Waarom een scrotum geen kinderen kan dragen - om nog maar te zwijgen over waar de clitoris precies in dit schema past - was niet zo duidelijk, maar Galen was niet bezorgd over die vragen. Hij had een punt te maken: dat een vrouw slechts een onvolmaakte vorm van een man was.
Het klinkt misschien gek vandaag, maar de aanname van een man als standaard voor het menselijk lichaam was hardnekkig.
Het duurde tot 1994 voordat de Amerikaanse National Institutes of Health (NIH) de opdracht gaven dat de meeste klinische onderzoeken vrouwen omvatten (de laatste werd voor het eerst goedgekeurd in 1993, maar werd van kracht nadat de NIH de richtlijnen had herzien).
Voordien werden veel medicijnen helemaal niet op vrouwen getest, in de veronderstelling dat ze bij beide geslachten hetzelfde zouden werken. Deze veronderstelling bleek niet te kloppen. Van 1997 tot 2001 vormden 8 van de 10 voorgeschreven medicijnen die uit de handel werden genomen grotere risico's voor vrouwen, vaak omdat vrouwen ze anders metaboliseren.
Bovendien hadden vroege anatomen veel ongelijk over de vrouwelijke vorm
Galenes ideeën over vrouwen waren gebaseerd op zijn wankele begrip van de vrouwelijke anatomie, wat misschien begrijpelijk was omdat het hem niet was toegestaan menselijke lijken te ontleden.
Pas in de 16e eeuw, tijdens de Renaissance, konden anatomen in het lichaam turen en begonnen ze samen met andere organen tekeningen van genitaliën te publiceren. Hun beelden van het voortplantingssysteem werden echter door de kerk als schandalig beschouwd, dus veel boeken van die tijd verborgen de geslachtsdelen onder flappen van papier of lieten ze volledig weg.
Zelfs Andreas Vesalius, een Vlaamse arts die werd beschouwd als de vader van de anatomie, wist niet altijd zeker waar hij naar keek. Hij beschouwde de clitoris bijvoorbeeld als een abnormaal onderdeel dat niet voorkwam bij gezonde vrouwen, maar bleef bij de mening dat de vagina het vrouwelijke equivalent was van de penis.
Maar tijdens de verlichtingsperiode van 1685 tot 1815 floreerde de wetenschappen, inclusief anatomie. En dankzij de drukpers begonnen meer mensen te leren over seks en het vrouwelijk lichaam.
"Dankzij de nieuwe printcultuur", schrijven Raymond Stephanson en Darren Wagner in een overzicht van het tijdperk, "literatuur over seksueel advies, verloskundige handleidingen, populaire seksuologieën, erotica … medische verhandelingen in de volkstaal, zelfs de roman … werd openbaar beschikbaar voor een ongekend aantal lezers.”
Bovendien begonnen met de opkomst van de moderne geneeskunde in de 19e eeuw veel meer mensen dokters te zien.
De bevalling, die werd beschouwd als een normale levensgebeurtenis die thuis werd uitgevoerd, begon naar ziekenhuizen te verhuizen, zegt Sarah Rodriguez, PhD, een medisch historicus aan de Northwestern University.
En dokters kregen hun eerste goede blik in een levende vagina
James Marion Sims was een jonge arts in Alabama in de jaren 1840 toen hij zich interesseerde in het uitvoeren van operaties bij vrouwen - toen een vrij nieuwe onderneming. Om dit te doen, bedacht hij in feite het gebied van de gynaecologie zoals we die nu kennen.
Eerst bedacht hij het vaginale speculum, dat gynaecologen nog steeds gebruiken om de vagina te openen en erin te kijken, en vervolgens pionierde hij de eerste operatie om vesicovaginale fistels te repareren, een complicatie van de bevalling waarbij een gat tussen de vagina en de blaas opengaat.
De operatie was een doorbraak, maar de opkomst kostte veel. Zelfs toen, zegt Rodriguez, werden de methoden van Sims als ethisch twijfelachtig beschouwd.
Dat komt omdat Sims de operatie heeft ontwikkeld door te experimenteren met tot slaaf gemaakte Afro-Amerikaanse vrouwen. In zijn eigen verslagen bespreekt hij met name drie vrouwen, genaamd Betsey, Anarcha en Lucy. Hij voerde 30 operaties uit - allemaal zonder verdoving - alleen op Anarcha, te beginnen toen ze 17 jaar oud was.
'Ik denk niet dat je moet praten over zijn creatie van deze operaties zonder die vrouwen te noemen', zegt Rodriguez. "Fistula-reparatie heeft sindsdien veel vrouwen geholpen, maar dit kwam tot stand met drie vrouwen die geen nee konden zeggen."
In april 2018 werd een standbeeld van Sims in Central Park in New York City verwijderd en vervangen door een plaquette met de namen van de drie vrouwen met wie Sims hebben geëxperimenteerd.
Voor veel vrouwen was de verwijdering van het beeld een belangrijke erkenning van de schade en verwaarlozing die vrouwen jarenlang leden door toedoen van de medische instelling. Pas in de jaren zeventig kwam de gezondheidszorg voor vrouwen tot zijn recht, zegt Rodriguez.
Het boek "Our Bodies, Our yourself" was een grote kracht in die verandering.
In 1970 publiceerden Judy Norsigian en andere vrouwen van het Boston Women's Health Book Collective de eerste editie van het boek, waarin vrouwen rechtstreeks en openhartig spraken over alles, van anatomie tot seksuele gezondheid en menopauze.
'Dat boek was transformerend', zegt Rodriguez, 'omdat het vrouwen kennis over hun lichaam heeft gegeven.'
En die kennis stelde vrouwen in staat om hun eigen gezondheidsexperts te worden - het boek heeft sindsdien meer dan vier miljoen exemplaren verkocht en vrouwen vertellen nog steeds verhalen over passerende ezelskopjes totdat ze letterlijk uit elkaar vielen.
Er was duidelijk een honger naar kennis, zegt Judy Norsigian terwijl ze terugkijkt op die tijd. 'In de late jaren 60 en 70 wisten we heel weinig over ons lichaam, maar we wisten hoe weinig we wisten', zegt ze vandaag. 'Daardoor kwamen vrouwen bij elkaar en deden ze onderzoek.'
Door de jaren heen, zegt Norsigian, is de behoefte aan het boek niet verdwenen, maar wel veranderd.
'Er is zoveel verkeerde informatie op internet', zegt ze. Ze beschrijft dat vrouwen haar benaderen op evenementen en vragen stellen die een gebrek aan basiskennis over het vrouwelijk lichaam aantonen.
'Ze begrijpen niets van de menstruatie en urineweginfecties', zegt ze, 'of ze weten niet eens dat ze twee verschillende openingen hebben!'
En hoewel vrouwen tegenwoordig meer informatie over hun lichaam kunnen vinden dan ooit tevoren, betekent dit ook dat ze worden gebombardeerd met meer negatieve en onnauwkeurige berichten.
"Vrouwen krijgen tegenwoordig het idee dat je eruit moet zien zoals in porno, dus ze scheren en veranderen het vaginale gebied", zegt Norsigian. "Vaginale verjonging is nu een hete operatie."
Daarom bevat de laatste editie van het boek - er is geen geld meer om het te blijven updaten - een sectie over het vinden van nauwkeurige informatie op internet en het vermijden van verkooppraatjes vermomd als onderwijs.
Maar zelfs met al zijn nieuwe blootstelling is de vagina enigszins taboe gebleven
Hier is slechts één voorbeeld: het bedrijf Kotex plande een tv-commercial voor zijn maandverband en tampons met het woord 'vagina'. Dat is tenslotte waar hun producten worden gebruikt.
Nadat drie omroepnetwerken het bedrijf hadden verteld dat het dat woord niet kon gebruiken, filmde Kotex de advertentie met de actrice met de zin 'daar beneden'.
Nee. Twee van de drie netwerken hebben zelfs dat afgewezen.
Dit was niet in de jaren zestig - deze advertentie liep in 2010.
Uiteindelijk was het nog steeds een belangrijke vooruitgang. Het bedrijf maakte grapjes over zijn eigen reclame uit het verleden, met blauwe vloeistof en vrouwen die vrolijk dansten, op paarden reden en in een witte broek rondsprongen - vermoedelijk allemaal tijdens de menstruatie. Maar zelfs in 2010 kon Kotex geen melding maken, zelfs niet eufemistisch, van een echte vagina.
Dus ja, we hebben een lange weg afgelegd, schat. Het is eeuwen geleden dat iemand een dwalende baarmoeder probeerde te verleiden met een vaginale potpourri. Maar de geschiedenis blijft ons vormen.
We spreken nog steeds op onnauwkeurige, misleidende manieren over de vagina
Als gevolg hiervan weten veel mensen nog steeds niet het verschil tussen de vagina en de vulva - laat staan hoe ze voor een van beide moeten zorgen.
Vrouwenmagazines en veel gezondheidsgerichte websites helpen niet, het promoten van onzinnige ideeën zoals "hoe je je beste zomervagina ooit krijgt" en het promoten van cosmetische procedures en operaties die dienen om vrouwen te beschamen dat ze denken dat hun volkomen normale vulva's niet aantrekkelijk genoeg zijn.
In 2013 bleek uit een enquête aan een Amerikaanse universiteit dat slechts 38 procent van de universiteitsvrouwen de vagina correct kon labelen op een anatomisch diagram (waarmee 20 procent van de universiteitsmensen die het konden vinden werd verslagen). En minder dan de helft van alle vrouwen in een internationale enquête zei dat ze het prettig vinden om vagina-gerelateerde problemen te bespreken met hun zorgverlener.
"Hoewel velen van ons in deze 'vage' wereld leven en mensen selfies van hun geslachtsdelen sturen en het voelt als een heel open moment, denk ik dat [deze attitudes] nog steeds echt nieuw zijn in verhouding tot de lange geschiedenis", zegt Labuski.
En na die 'lange' geschiedenis zal er veel vagina-talk nodig zijn om de verloren tijd in te halen.
Erika Engelhaupt is wetenschapsjournalist en redacteur. Ze schrijft de column Gory Details bij National Geographic en haar werk is verschenen in kranten, tijdschriften en radio, waaronder Science News, The Philadelphia Inquirer en NPR.
