7 Subtiele Signalen Dat Uw Traumarespons Aangenaam Is Voor Mensen

2024 Auteur: Jesus Peterson | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 11:22

Je hebt gehoord van vechten of vluchten, maar heb je gehoord van 'reekalf'?

Onlangs schreef ik over het vierde type traumarespons - niet vechten, vluchten of zelfs bevriezen, maar fawn.

De term werd voor het eerst bedacht door therapeut en overlevende Pete Walker, die erover schreef in zijn baanbrekende boek 'Complex PTSD: From Surviving to Thriving'. En laat me je vertellen, als concept, het heeft het spel voor mij grondig veranderd.

In een notendop is "fawning" het gebruik van mensen die het prettig vinden om conflicten te verspreiden, zich veiliger te voelen in relaties en de goedkeuring van anderen te krijgen

Het is een onaangepaste manier om veiligheid te creëren in onze verbindingen met anderen door in wezen de ingebeelde verwachtingen en verlangens van andere mensen te weerspiegelen.

Vaak komt het voort uit traumatische ervaringen vroeg in het leven, zoals ik beschreef in het artikel van vorige maand.

Het resoneerde bij zoveel mensen en sindsdien heb ik veel vragen gekregen over hoe we dit soort reacties bij onszelf kunnen herkennen, vooral in onze dagelijkse interacties.

Ik kan alleen spreken uit persoonlijke ervaring, maar er zijn een aantal overeenkomsten tussen 'fawn'-typen waarvan ik denk dat ze het vermelden waard zijn

Ik ga zeven worstelingen delen die velen van ons lijken te ervaren als mensenbehagers. Als het bekend klinkt, weet jij, mijn vriend, waarschijnlijk het een en ander over fawning.

1. Je worstelt om je 'gezien' te voelen door anderen

Als je een fawn-type bent, ben je waarschijnlijk erg gefocust op het verschijnen op een manier waardoor de mensen om je heen zich op hun gemak voelen, en in meer giftige relaties, om conflicten te voorkomen.

Maar het nadeel hiervan is dat je niet per se je meest authentieke zelf bent. Hoe meer je fawnt en anderen kalmeert, hoe groter de kans dat je je onbekend voelt bij anderen, zelfs in je hechte relaties.

Als niemand je authentieke zelf ziet, kan dit leiden tot gevoelens van verkeerd begrepen worden, en zelfs verontwaardigd over het feit dat niemand je echt 'ziet'

De pijnlijke ironie is dat jij vaak degene bent die hun vermogen om jou te zien verdoezelt.

2. Je weet niet hoe je 'nee' tegen mensen moet zeggen

Fawn-soorten zijn bijna altijd dun uitgerekt. Dit komt omdat we zo graag anderen gelukkig willen maken, flap we eruit 'natuurlijk!' en ja!" voordat het zelfs maar bij ons opkomt om te zeggen "ik kan nu niet" of "nee, bedankt".

Uw slogan zou zelfs zoiets kunnen zijn als "het is eigenlijk helemaal geen probleem!"

Ondertussen vreest u in stilte de berg van gunsten waarvoor u zich heeft aangemeld - een lijst die alleen maar langer lijkt te worden naarmate de dag vordert.

Je hebt een haat-liefdeverhouding met behulpzaam zijn, en het maakt niet uit hoe vaak je probeert het woord 'ja' te verbreken, 'nee' zeggen komt niet vanzelf.

3. Je spuugt emoties uit het niets of laadt ze op verre vreemden

Dit lijkt misschien paradoxaal, maar dat is het niet, als je er echt over nadenkt.

Je wilt degenen die het dichtst bij je staan blij maken, wat betekent dat je niet graag open wilt staan als je het moeilijk hebt - dus doe je dat alleen als je op het punt staat om volledig in te storten, omdat je alles hebt vastgehouden voor veel te lang.

Aan de andere kant maakt afstand het ook gemakkelijker om gevoelens te hebben

Daarom kunnen mensen die we net hebben ontmoet in één gesprek ineens zo intiem worden als een beste vriend (en waarom ik blogger werd, laten we echt zijn).

Een aardige vreemdeling in een bar? Natuurlijk vertel ik je alles over mijn trauma. Oh, hier is een Twitter-thread over het ergste dat me ooit is overkomen. Hier is een beangstigend Facebook SOS - ik bedoel, status.

We hebben een uitlaatklep nodig voor onze emoties, maar emoties hebben kan zo ontzettend onaangenaam zijn, toch? Dus we laden ze op mensen waarin we nog niet hebben geïnvesteerd, die we niet meer zullen zien of waar een veilige afstand (zoals op sociale media) aanwezig is.

Op die manier, als iemand ons opslokt omdat hij rommelig of "te veel" is - ook wel bekend als mens - steekt het minder, en de inzet voelt niet zo hoog aan.

4. Je voelt je schuldig als je boos bent op andere mensen

Je zou veel excuses kunnen maken voor het belabberde gedrag van andere mensen, waarbij ze zichzelf de schuld geven. Misschien word je boos en voel je je pas een Actueel Monster omdat je vijf minuten later gevoelens hebt. Misschien heb je zelfs het gevoel dat je niet 'boos' mag zijn op andere mensen.

Ik deed dit pas onlangs toen ik bijna werd aangereden door een auto en ik vroeg me meteen af of ik gewoon verkeerd had begrepen wat er was gebeurd.

Het is best moeilijk om iemand verkeerd te begrijpen wanneer je voor hun auto kruist, maar ik was ervan overtuigd dat het op de een of andere manier mijn schuld moest zijn

Als je worstelt om boos te worden op mensen, maar ervoor kiest om jezelf de schuld te geven of iemands grof gedrag te rechtvaardigen, dan kruip je eigenlijk - omdat je je gevoelens naar beneden drukt en het verhaal herschrijft, allemaal in een poging om de andere betrokkene te sussen.

5. Je voelt je verantwoordelijk voor de reacties van anderen

Telkens wanneer ik iemand een restaurant of een boek aanbeveel, is er een moment of twee van intense paniek. 'Wat als ze er een hekel aan hebben?' Ik vraag me af. 'Wat als het niet zo goed is als ik me herinner?'

Soms laat ik andere mensen gewoon beslissen waar we heen gaan en wat we samen doen, want als er iets misgaat, zal het niet zijn omdat ik "niet" een goede keuze heb gemaakt

Ik voelde me ooit schuldig omdat een vriend van mij 30 minuten lang op zoek was naar een parkeerplaats in de buurt van het café waar ik ze koos. Alsof ik op de een of andere manier bepaal of er wel of geen parkeerplaats beschikbaar is.

Het is een beetje gek als je erover nadenkt, toch? Omdat je de smaakpapillen van iemand anders niet kunt ordenen, magisch hun boekvoorkeuren kennen, of anticiperen of die kunsttentoonstelling die je wilt zien, echt de moeite waard is.

Toch neem ik een belachelijke hoeveelheid verantwoordelijkheid voor het wel of niet plezier hebben van mensen - zo erg zelfs dat ik vergeet dat ik ook van mezelf moet genieten.

Dit is gewoon weer een stiekeme manifestatie van de "reekalf" -reactie in actie (en een streepje codependency toegevoegd, voor de goede orde).

We proberen te anticiperen op het geluk van iemand anders, want diep van binnen voelen we ons er verantwoordelijk voor - en proberen we alles wat in ons vermogen ligt om ervoor te zorgen dat de mensen om wie we geven niet teleurgesteld zijn.

6. Je merkt dat je je waarden in gevaar brengt

Dit kan in het begin moeilijk op te merken zijn. Je zou jezelf als prettig kunnen beschouwen, een goed compromis kunnen sluiten en gemakkelijk in de omgang kunnen zijn. Maar als je aandacht besteedt aan de gesprekken die je voert, merk je misschien dat je een beetje te aangenaam bent - tot het punt dat je standpunten valideert waar je het niet echt volledig mee eens bent.

Soms zijn het goedaardige dingen, zoals zeggen dat je geen voorkeur hebt voor waar je gaat eten als je het echt doet. Andere keren is het een dieper probleem, zoals het valideren van een perspectief of gedrag waar je het niet mee eens bent

'Natuurlijk, het seksisme in die film stoorde me eigenlijk maar een klein beetje, maar je hebt gelijk, de cinematografie was van de bovenste plank.' 'O ja, ze is waarschijnlijk geen goede vriendin voor je, ik begrijp wel waarom je die boze sms hebt gestuurd.'

Als je merkt dat je op het hek zit om niemand van streek te maken, ga je waarschijnlijk tot op zekere hoogte fawn - en het is misschien tijd om zelf na te denken of je je wel of niet OK voelt om door te gaan.

7. Je dissocieert soms in sociale situaties

Fawning vereist vaak dat we emotioneel stoppen. Hoe minder eigen gevoelens we hebben, hoe gemakkelijker het is om ons aan te passen aan en tegemoet te komen aan de emoties van andere mensen.

Soms kan dit leiden tot dissociëren, waarbij we emotioneel de verbinding verbreken. Dit kan opduiken als dagdromen, afstand nemen, terugtrekken of zelfs 'blanco' worden als we overweldigd worden in sociale situaties

Dit is ook de reden waarom reekalfsoorten zoveel verband kunnen houden met andere traumareacties, zoals vluchten of bevriezen.

Als we het gevoel hebben dat "fawning" ons in een argument tekortschiet, dat het niet zal werken met een bepaalde persoon, of dat we gewoon niet weten hoe we iemand moeten plezieren, kunnen we emotioneel uitchecken of vertrouwen op andere "escapisten"”Mechanismen zodat we ons niet langer hoeven te engageren.

We zijn vatbaarder voor alles wat met dissociatie te maken heeft, omdat we ons al distantiëren van onze eigen emoties omwille van anderen.

Klinkt bekend?

Ik denk dat ik "Fawning Isn't Fun" op een T-shirt of zo moet zetten, want het is waar: het is klote.

Het kan pijnlijk zijn om jezelf constant het zwijgen op te leggen en je emoties weg te duwen, terwijl je overuren maakt om te anticiperen op de emoties van andere mensen

Een aantal mensen heeft gevraagd om te kruipen: 'Is dit niet manipulatief?' Maar ik denk dat dat het punt mist.

Het is machteloos, het komt voort uit pijn en schuldgevoel is gewoon geen effectieve manier om mensen te motiveren hun trauma uit te pakken en anders te verschijnen voor de mensen om wie ze geven.

Maar hopelijk, als je begint met het opmerken van deze patronen in je leven en de kans krijgt om met een geweldige therapeut samen te werken, kun je jezelf gaan heroriënteren naar een meer authentieke, bevredigende manier om contact te maken met anderen.

Voor wat het waard is, weet alsjeblieft dat ik bij je ben op deze rommelige, gecompliceerde reis. Het wordt echter gemakkelijker - dat kan ik je beloven

Het is zwaar werk, maar je verdient het om je heel en gezien te voelen in elke relatie die je hebt.

Je werkt zo hard om die compassie aan anderen te bieden - waarom zou je jezelf dat niet aanbieden?

Sam Dylan Finch is redacteur geestelijke gezondheid en chronische aandoeningen bij Healthline. Hij is ook de blogger achter Let's Queer Things Up !, waar hij schrijft over mentale gezondheid, positiviteit van het lichaam en LGBTQ + -identiteit. Als advocaat is hij gepassioneerd over het opbouwen van een gemeenschap voor herstellende mensen. Je kunt hem vinden op Twitter, Instagram en Facebook, of meer informatie op samdylanfinch.com.

Dit artikel is oorspronkelijk hier verschenen.