De meest voorkomende oorzaak van darmobstructie bij kinderen onder de 3 jaar is een pijnlijke aandoening die intussusceptie wordt genoemd. Het komt voor wanneer een deel van de darm in het gedeelte ernaast glijdt.
Intussusceptie wordt beschouwd als een medisch noodgeval, maar het kan worden behandeld met zowel niet-chirurgische als chirurgische benaderingen. Het risico op het ontwikkelen van deze darmobstructie neemt af naarmate een kind ouder wordt.
Lees verder voor meer informatie over intussusceptie bij zowel volwassenen als kinderen, inclusief symptomen, oorzaken, diagnose en behandeling.
Wat is intussusceptie?
Intussusceptie treedt op wanneer een deel van de darm in een nabijgelegen deel glijdt. Door deze beweging vouwt de darm om zichzelf heen, zoals de delen van een telescoop om elkaar heen passen.
Als gevolg hiervan hebben voedsel en vocht het moeilijker om door de darm te gaan. De aandoening kan ook de bloedtoevoer naar het getroffen gebied verminderen, wat leidt tot:
- een traan in de darmwand
- infectie
- mogelijk dood van weefsel
Wat zijn de belangrijkste symptomen van intussusceptie?
Intussusceptie komt niet altijd met merkbare symptomen. Wanneer de symptomen beginnen, beginnen ze meestal plotseling. Dit geldt voor zowel kinderen als volwassenen.
Pijn is het meest voorkomende symptoom van intussusceptie, maar er kunnen ook andere symptomen zijn. Oudere kinderen en volwassenen hebben mogelijk alleen pijn en geen van de andere veel voorkomende symptomen.
Symptomen bij kinderen
Omdat intussusceptie het meest voorkomt bij kinderen jonger dan 3 jaar, kunnen ze hun symptomen mogelijk niet beschrijven. De eerste aanwijzing voor problemen kan een plotselinge pijnkreet zijn.
Jonge kinderen kunnen voorover buigen of proberen hun knieën naar hun borst te trekken. Buikpijn kan elke 15 minuten komen en gaan. Ze kunnen elke keer langer duren totdat de behandeling begint.
Andere symptomen bij kinderen kunnen zijn:
- misselijkheid en overgeven
- diarree
- ontlasting vermengd met bloed en slijm
- koorts
- weinig of geen energie
Mogelijk kunt u ook een kleine knobbel in de onderbuik voelen.
Symptomen bij volwassenen
Een van de uitdagingen bij het diagnosticeren van intussusceptie bij volwassenen is dat het zeldzaam is en meestal gepaard gaat met niet-specifieke symptomen.
Wanneer symptomen van intussusceptie bij volwassenen aanwezig zijn, kunnen deze zowel buikpijn als misselijkheid en braken omvatten. Deze symptomen kunnen komen en gaan, waardoor mensen vaak weken gaan voordat ze medische hulp zoeken.
Wat kan intussusceptie veroorzaken?
Intussusceptie komt meestal voor in de dunne darm. Dit is de lange, kronkelende buis waarmee het lichaam belangrijke voedingsstoffen kan opnemen.
Groei in de darm
Het is niet altijd duidelijk waarom intussusceptie ontstaat, hoewel het in sommige gevallen te wijten is aan groei in de darm, zoals een poliep of tumor.
Terwijl de spieren in de darmwand tijdens de spijsvertering heen en weer bewegen, kan weefsel de groei opvangen, een leadpoint genoemd. Dit kan ertoe leiden dat een deel van het nabijgelegen weefsel op zichzelf vouwt.
Maar er kunnen ook andere oorzaken zijn. Sommige komen vaker voor bij kinderen dan bij volwassenen.
Extra oorzaken bij kinderen
Een virus kan een rol spelen, omdat veel kinderen met intussusceptie griepachtige symptomen hebben en de aandoening vaak ontwikkelen tijdens de herfst of winter, wanneer het griepseizoen een hoogtepunt bereikt.
Als een aanwijzing de schuld is, kan het probleem worden gediagnosticeerd als het divertikel van Meckel, een buidel die zich vormt in de dunne darm.
Extra oorzaken bij volwassenen
Een poliep, tumor of littekenweefsel in de darm kan bij volwassenen intussusceptie veroorzaken.
Een spijsverteringsstoornis, zoals de ziekte van Crohn, kan ook leiden tot intussusceptie. Gewichtsverliesoperaties of andere procedures op de darm kunnen ook intussusceptie veroorzaken.
Wat zijn de risicofactoren voor intussusceptie?
Intussusceptie kan bij iedereen op elke leeftijd voorkomen. De American Pediatric Surgical Association meldt dat ongeveer 75 procent van de gevallen zich voordoet tijdens de eerste 2 levensjaren, terwijl 90 procent voorkomt bij kinderen tot 3 jaar. Intussusceptie komt ook vaker voor bij mannen.
Abnormale darmvorming bij de geboorte is een andere risicofactor voor intussusceptie. Kinderen die één intussusceptie hebben gehad, hebben een grotere kans op meer.
Een familiegeschiedenis van de aandoening, met name een broer of zus met een geschiedenis van intussusceptie, kan ook de kans op het krijgen van deze aandoening bij een kind vergroten.
Hoe wordt intussusceptie gediagnosticeerd?
De diagnose van intussusceptie begint meestal met een overzicht van de symptomen en een lichamelijk onderzoek.
Een arts kan zachtjes op de buik drukken om te voelen of er een knobbeltje of een andere factor, zoals gevoeligheid, is die de oorzaak van de symptomen van uw kind kan helpen bepalen.
Imaging-tests zijn meestal vereist om de diagnose te bevestigen. Deze tests kunnen een of meer van de volgende omvatten:
- Abdominale röntgenfoto. Deze beeldvormingstest kan een verstopping in de darm vertonen.
- Bovenste gastro-intestinale (GI) serie of bariumzwaluw. Een bovenste GI-serie is afhankelijk van een speciale vloeistof die, bij inslikken, het bovenste GI-kanaal bedekt. De vloeistof verbetert de zichtbaarheid en details van het bovenste maagdarmkanaal op een röntgenfoto.
- Lagere GI-serie of bariumklysma. Bij deze test wordt vloeibaar barium of andere vloeistof in het rectum (het uiteinde van de dikke darm) ingebracht om een gedetailleerd röntgenbeeld van het onderste deel van de dunne darm te krijgen. Bij lichte intussusceptie kan de druk van het inbrengen van het barium er soms voor zorgen dat het gevouwen weefsel terugkeert naar zijn normale positie.
- Echografie. Deze test maakt gebruik van geluidsgolven en een computer om beelden van binnen in het lichaam te genereren. Een echo van de darm kan vaak weefselproblemen of circulatiestoornissen detecteren.
Hoe wordt intussusceptie behandeld?
De ernst van intussusceptie is een van de belangrijkste factoren bij het bepalen van de behandeling. Er wordt ook gekeken naar de leeftijd van het kind en hun algemene gezondheid.
Meestal wordt eerst een niet-chirurgische procedure overwogen.
Niet-chirurgische methoden
Een barium- of zoutklysma kan voldoende zijn, omdat het begint met het injecteren van lucht in de darm. De druk van de lucht kan het aangetaste weefsel terugduwen naar zijn oorspronkelijke positie.
De vloeistof die via de buis in het rectum wordt toegediend, kan ook helpen het weefsel op de juiste plaats terug te brengen.
Chirurgische methoden
Als een klysma niet effectief is, kan een operatie nodig zijn. Algemene anesthesie is noodzakelijk omdat de operatie een incisie in de buik vereist.
De chirurg kan de darm mogelijk handmatig herstellen naar zijn normale, gezonde positie. Als weefsel is beschadigd, moet mogelijk een deel van de darm worden verwijderd. De resterende secties worden vervolgens weer aan elkaar genaaid.
Chirurgie is de belangrijkste benadering voor volwassenen met intussusceptie en voor kinderen die erg ziek zijn met de aandoening.
Belangrijkste leerpunten
Intussusceptie komt voor bij ongeveer 1 op de 1.200 kinderen, dus het is geen ongebruikelijke aandoening.
Bij jonge kinderen kunnen niet-chirurgische behandelingen voldoende zijn om het effectief te behandelen.
Neem symptomen zoals plotselinge buikpijn en veranderingen in de ontlasting van uw kind serieus. Hoe eerder u medische hulp inroept voor symptomen, hoe eerder uw kind uit nood zal raken en hoe kleiner het risico op complicaties.
