Toen COVID-19, de ziekte die werd veroorzaakt door het nieuwe coronavirus, voor het eerst in het nieuws kwam, leek het een ziekte die alleen op de zieke en oudere volwassenen was gericht. Veel van mijn leeftijdsgenoten voelden zich onoverwinnelijk omdat ze jong en gezond waren.
Ik zie er misschien uit als het beeld van gezondheid op 25-jarige leeftijd, maar ik heb jarenlang immunosuppressiva gebruikt om mijn ziekte van Crohn te behandelen.
Plots zat ik in een groep met een hoger risico op complicaties door dit nieuwe virus dat sommige mensen serieus namen en andere niet. Als vierdejaars geneeskundestudent die op het punt stond te gaan roteren op een eerstehulpafdeling, maakte ik me een beetje zorgen. Maar ik had nooit gedacht dat ik COVID-19 zou krijgen.
Dit was allemaal lang voordat de landelijke zelfquarantaine van kracht werd. Mensen gingen nog steeds werken. Bars en restaurants waren nog open. Er was geen tekort aan wc-papier.
Moet ik blijven of moet ik gaan?
Bijna een jaar geleden planden mijn neven een reis voor begin maart naar Costa Rica om de aanstaande bruiloft van onze neef te vieren. Toen de reis eindelijk rondliep, dachten we dat er weinig gemeenschap was en COVID-19 was voornamelijk een ziekte van reizigers een oceaan verder weg, dus we hebben niet geannuleerd.
Een groep van 17 van ons bracht een heerlijk lang weekend door met leren surfen, ATV's rijden naar een waterval en yoga doen op het strand. We wisten niet veel, de meesten van ons zouden binnenkort COVID-19 hebben.
Tijdens onze vlucht naar huis hoorden we dat een van onze neven direct contact had met een vriend die positief testte op COVID-19. Vanwege onze potentiële blootstelling en internationale reizen hebben we allemaal besloten om in eigen huis in quarantaine te gaan zodra we geland waren. Mijn zus, Michelle en ik verbleven in ons ouderlijk huis in plaats van terug te keren naar onze appartementen.
Mijn ervaring met COVID-19
Twee dagen na onze zelfquarantaine kreeg Michelle last van lichte koorts, koude rillingen, pijn in het lichaam, vermoeidheid, hoofdpijn en oogpijn. Ze zei dat haar huid gevoelig aanvoelde alsof elke aanraking schokken of tintelingen door haar hele lichaam veroorzaakte. Dit duurde 2 dagen voordat ze overbelast raakte en haar reukvermogen verloor.
De volgende dag kreeg ik lichte koorts, koude rillingen, pijn in het lichaam, vermoeidheid en een slechte keelpijn. Ik kreeg zweren in mijn keel die bloedden en een scherpe hoofdpijn, ondanks dat ik bijna nooit hoofdpijn kreeg. Ik verloor mijn eetlust en werd al snel zo overbelast dat geen vrij verkrijgbare decongestiva of neti-pot verlichting bood.
Deze symptomen waren hinderlijk, maar zeer mild in vergelijking met wat we nu horen over ernstig zieke patiënten op beademingsapparatuur. Hoewel mijn energie slecht was, kon ik de meeste dagen toch een korte wandeling maken en spelletjes spelen met mijn familie.
Twee dagen na de ziekte verloor ik mijn smaak- en reukvermogen volledig, waardoor ik dacht dat ik een bijholteontsteking had. Het verlies van gevoel was zo ernstig dat ik zelfs geen doordringende geuren zoals azijn of ontsmettingsalcohol kon detecteren. Het enige wat ik kon proeven was zout.
De volgende dag was het nieuws dat smaak- en reukverlies veel voorkomende symptomen waren van COVID-19. Op datzelfde moment realiseerde ik me dat Michelle en ik waarschijnlijk aan het vechten waren tegen COVID-19, de ziekte die het leven eiste bij zowel jongeren als ouderen.
Het COVID-19-testproces
Vanwege onze reisgeschiedenis, symptomen en mijn immunosuppressie, kwamen Michelle en ik in aanmerking voor COVID-19-tests in onze staat.
Omdat we verschillende artsen hebben, zijn we naar twee verschillende locaties gestuurd om te testen. Mijn vader reed me naar de parkeergarage van het ziekenhuis waar een dappere verpleegster naar mijn autoruit kwam, met een volle jurk, een masker van N95, oogbescherming, handschoenen en een hoed van de patriot op.
De test was een diep uitstrijkje van mijn beide neusgaten waardoor mijn ogen tranen van ongemak. Zeven minuten na aankomst in het drive-through testgebied waren we op weg naar huis.
Michelle werd getest in een ander ziekenhuis dat een keeluitstrijkje gebruikte. Minder dan 24 uur later kreeg ze een telefoontje van haar arts dat ze positief testte op COVID-19. We wisten dat ik waarschijnlijk ook positief was, en we waren dankbaar dat we vanaf het moment dat we uit het vliegtuig stapten zelf in quarantaine waren.
Vijf dagen nadat ik was getest, kreeg ik een telefoontje van mijn arts dat ik ook positief was voor COVID-19.
Kort daarna belde een verpleegkundige voor de volksgezondheid met strikte instructies om ons thuis te isoleren. We kregen te horen dat we in onze slaapkamers moesten blijven, zelfs voor maaltijden, en dat we de badkamer na elk gebruik volledig moesten desinfecteren. We kregen ook de opdracht om dagelijks met deze verpleegster te praten over onze symptomen totdat onze isolatieperiode eindigde.
Mijn herstelproces
Een week na mijn ziekte ontwikkelde ik pijn op de borst en kortademigheid bij inspanning. Alleen al het beklimmen van een halve trap maakte me compleet opgewonden. Ik kon niet diep ademhalen zonder te hoesten. Een deel van mij voelde me onoverwinnelijk omdat ik jong, relatief gezond en biologisch ben met meer gerichte, dan systemische, immunosuppressie.
Weer een ander deel van mij was bang voor de ademhalingssymptomen. Elke week gedurende anderhalve week zou ik blozen en mijn temperatuur zou stijgen. Ik volgde mijn symptomen voorzichtig op voor het geval mijn ademhaling verslechterde, maar ze verbeterden alleen.
Drie weken na de ziekte waren de hoest en de congestie eindelijk verdwenen, wat me ongelofelijk opwond. Toen de congestie verdween, begon mijn smaak- en reukvermogen terug te keren.
De ziekte van Michelle verliep milder, waarbij ze 2 weken lang last had van congestie en geurverlies, maar geen hoest of kortademigheid. Ons reukvermogen en onze smaak zijn nu terug op ongeveer 75 procent van normaal. Ik ben 12 pond afgevallen, maar mijn eetlust is weer op volle kracht.
We zijn buitengewoon dankbaar dat Michelle en ik volledig zijn hersteld, vooral vanwege de onzekerheid over mijn risico van het nemen van een biologische stof. Later kwamen we erachter dat de meeste van onze neven en nichten tijdens de reis ook ziek werden met COVID-19, met verschillende symptomen en duur van de ziekte. Gelukkig is iedereen thuis volledig hersteld.
Hoe COVID-19 mijn behandeling van de ziekte van Crohn beïnvloedde
Over een paar weken ontvang ik mijn volgende infusie precies op schema. Ik hoefde mijn medicatie niet te stoppen en een opflakkering van Crohn te riskeren, en de medicatie leek mijn COVID-19-kuur niet negatief te beïnvloeden.
Tussen Michelle en mij ervoer ik meer symptomen en de symptomen duurden langer, maar dat kan al dan niet verband houden met mijn immunosuppressie.
De International Organization for the Study of Inflammatory Bowel Disease (IOIBD) heeft richtlijnen opgesteld voor medicatie tijdens de pandemie. In de meeste richtlijnen wordt aanbevolen om bij uw huidige behandeling te blijven en indien mogelijk prednison te vermijden of af te bouwen. Praat zoals altijd met uw arts over eventuele zorgen.
Wat is het volgende?
De zilveren rand voor mij is hopelijk enige immuniteit voor het virus, zodat ik de krachten kan bundelen en mijn collega's aan de frontlinie kan helpen.
De meesten van ons die COVID-19 contracteren, zullen volledig herstellen. Het enge is dat we niet altijd kunnen voorspellen wie er ernstig ziek wordt.
We moeten luisteren naar alles wat de Centers for Disease Control and Prevention (CDC) en andere wereldgezondheidsleiders zeggen. Dit is een zeer ernstig virus en we moeten de situatie niet licht opvatten.
Tegelijkertijd moeten we niet in angst leven. We moeten ons fysiek blijven distantiëren terwijl we sociaal dichtbij blijven, onze handen goed wassen en we zullen hier samen doorheen komen.
Jamie Horrigan is een vierdejaarsstudent geneeskunde, slechts enkele weken verwijderd van haar residentie in de interne geneeskunde. Ze is een gepassioneerde pleitbezorger van de ziekte van Crohn en gelooft echt in de kracht van voeding en levensstijl. Als ze in het ziekenhuis geen patiënten verzorgt, kun je haar in de keuken vinden. Volg voor een aantal geweldige, glutenvrije, paleo-, AIP- en SCD-recepten, lifestyle-tips en om haar reis bij te houden, haar blog, Instagram, Pinterest, Facebook en Twitter.
