Waarom Ik Angst Niet Zal 'overwinnen' Of 'ten Oorlog Trekken' Met Depressie

2024 Auteur: Jesus Peterson | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 11:22

Ik heb me lange tijd verzet tegen labels voor geestelijke gezondheid. Gedurende het grootste deel van mijn adolescentie en jonge volwassenheid vertelde ik niemand dat ik angst of depressie had.

Ik hield het voor mezelf. Ik geloofde dat erover praten het sterker maakte.

Veel van mijn ervaringen in die tijd waren een worsteling, en ik ging er in zelfopgelegde isolatie doorheen. Ik vermeed diagnoses en wantrouwde psychiaters. Dat eindigde allemaal toen ik moeder werd.

Als ik het alleen was, kon ik grijnzen en het verdragen. Ik kon me een weg banen door angst en depressie, en niemand was wijzer. Maar mijn zoon riep me erop. Zelfs als peuter zag ik hoe mijn subtiele stemmingen zijn gedrag en gevoel van welzijn beïnvloedden.

Als ik aan de oppervlakte koel leek maar eronder angstig was, deed mijn zoon wat. Toen de volwassenen om me heen niets konden detecteren, liet mijn zoon door zijn acties zien dat hij wist dat er iets aan de hand was.

Dit was vooral duidelijk toen we reisden.

Als ik anticiperende angst had terwijl we ons op een vlucht voorbereidden, zou mijn zoon tegen de muren stuiteren. Al zijn luistervaardigheden gingen uit het raam. Hij leek een onmenselijke hoeveelheid energie te krijgen.

Hij veranderde in een flipperkast in de beveiligingslijn, en het kostte me alle moeite om te voorkomen dat hij tegen vreemden botste of iemands koffer omver gooide. De spanning zou toenemen totdat ik bij onze poort een zucht van verlichting kon slaken.

Toen ik tot rust kwam, was hij volkomen kalm.

Toen ik eenmaal het verband tussen mijn emoties en zijn genoeg keren had ervaren dat het buiten redelijke twijfel stond, begon ik mijn hand uit te steken. Ik begon te beseffen dat ik het niet alleen kon, dat het me eigenlijk een betere ouder maakte om om steun te vragen.

Hoewel ik niet om hulp wilde vragen als het om mij ging, was alles anders voor mijn zoon.

Maar als ik ondersteuning zoek voor symptomen van angst en depressie, benader ik het niet als een nul-somspel.

Dat wil zeggen, ik ben het niet versus mijn geestelijke gezondheid.

Oude patronen op een nieuwe manier bekijken

Hoewel het verschil misschien semantiek lijkt, voel ik dat er iets subtiels gebeurt als ik mijn geestelijke gezondheid niet tot vijand maak.

In plaats daarvan beschouw ik angst en depressie als een onderdeel van wat mij menselijk maakt. Deze staten zijn niet wie ik ben, maar ervaringen die komen en gaan.

Ik 'vecht' niet zozeer met ze, ik kijk hoe ze in en uit mijn leven zweven, alsof een briesje een gordijn over een ruit zou kunnen roeren. Hun aanwezigheid is tijdelijk, ook al duurt het lang voordat ze voorbij zijn.

Ik heb niet het gevoel dat ik in oorlog ben. In plaats daarvan kan ik deze voorbijgaande staten zien als bekende bezoekers, waardoor ze zich veel onschuldiger voelen.

Dit betekent niet dat ik geen stappen onderneem om voor mezelf te zorgen en mijn gemoedstoestand te verbeteren. Ik doe het zeker, en ik heb geleerd dat het moet. Tegelijkertijd hoef ik niet zoveel energie te besteden aan weerstand bieden, corrigeren en vervalsen.

Ik kan een balans vinden tussen zorg en leiding nemen. Een diep patroon wegduwen kost enorm veel energie. Om op te merken dat het op bezoek is, is iets anders nodig.

Dat iets acceptatie is.

Ik krijg een diep gevoel van opluchting door mezelf eraan te herinneren dat ik mijn mentale toestand niet hoef te 'repareren'. Ze zijn niet verkeerd of slecht. Dat zijn ze gewoon. Door dit te doen, kan ik ervoor kiezen om me niet met hen te identificeren.

In plaats van: 'Oh nee, ik voel me weer angstig. Waarom kan ik me niet gewoon normaal voelen? Wat is er mis met mij? ' Ik kan zeggen: 'Mijn lichaam voelt weer bang. Het is geen prettig gevoel, maar ik weet dat het zal overgaan. '

Angst is vaak een automatische reactie en ik heb er niet veel controle over als het acuut is. Als ik daar ben, kan ik ertegen vechten, ervoor wegrennen of me eraan overgeven.

Als ik vecht, merk ik meestal dat ik het sterker maak. Als ik ren, merk ik dat ik maar tijdelijk verlichting krijg. Maar op die zeldzame momenten dat ik me echt kan overgeven en het door me heen kan laten gaan, geef ik er geen kracht aan.

Het heeft geen vat op mij.

Leren loslaten

Een geweldige bron die ik heb gebruikt en die deze 'overgave'-benadering van angst leert, is ILovePanicAttacks.com. De oprichter is Geert, een man uit België die zijn hele leven lang angst en paniek ervoer.

Geert ging op zijn eigen persoonlijke missie om zijn angst tot op de bodem uit te zoeken en deelt zijn bevindingen via zijn zeer bescheiden en nuchtere koers.

Van dieetveranderingen tot meditatie, Geert experimenteerde met alles. Hoewel hij geen gecertificeerde gezondheidswerker is, deelt hij zijn eerlijke ervaring als een echte persoon die zonder angst wil leven. Omdat zijn reis zo echt en vertrouwd is, vond ik zijn perspectief verfrissend.

In de cursus is een specifieke techniek genaamd de tsunami-methode. Het idee is dat als je jezelf overgeeft, net zoals je zou worden meegesleept door een enorme vloedgolf, je gewoon door de ervaring van angst kunt zweven in plaats van je ertegen te verzetten.

Na het geprobeerd te hebben, raad ik deze benadering aan als een ander perspectief op paniek en angst. Het is buitengewoon bevrijdend om te beseffen dat je de strijd tegen angst kunt loslaten en jezelf in plaats daarvan kunt laten zweven.

Dezelfde theorie kan opgaan voor depressie, maar het ziet er een beetje anders uit.

Als er een depressie optreedt, merk ik dat ik moet blijven doorgaan. Ik moet blijven trainen, mijn werk blijven doen, voor mijn kind blijven zorgen, mijn groenten blijven eten. Ik moet deze dingen doen, ook al kan het echt heel moeilijk zijn.

Maar wat ik niet hoef te doen, is mezelf uitschelden omdat ik me zo voel. Ik hoef geen strijd met mijn geest te hebben die alle redenen opsomt die ik als persoon faal en daardoor een depressie ervaar.

Op dit punt in mijn leven ben ik er vrij zeker van dat er geen ziel op aarde is die zich niet minstens één keer in hun leven depressief heeft gevoeld. Ik geloof echt dat het volledige spectrum van emoties gewoon deel uitmaakt van de menselijke ervaring.

Dat is niet bedoeld om klinische depressie te belichten. Ik ben er zeker voor dat depressie kan en moet worden behandeld door bevoegde gezondheidswerkers. Die behandelingen kunnen er van persoon tot persoon heel anders uitzien.

Ik heb het over een verandering van houding in hoe ik me verhoud met mijn ervaring met depressie. Het feit dat ik mijn weerstand tegen diagnose losliet, bracht me er eigenlijk toe om hulp te zoeken. Ik voelde me niet langer bedreigd door het idee om geëtiketteerd te worden.

In plaats van toe te staan dat deze gevoelens mij als persoon definiëren, kan ik een afstandelijk standpunt innemen. Ik kan zeggen: "Hier heb ik een heel menselijke ervaring." Ik hoef mezelf niet te beoordelen.

Als ik er zo naar kijk, voel ik me niet slecht, minder dan of geïsoleerd. Ik voel me veel meer verbonden met de mensheid. Dit is een zeer belangrijke verschuiving, omdat zoveel van mijn ervaring met depressie en angst is ontstaan doordat ik me niet verbonden voelde.

Overgave in actie brengen

Als dit perspectief intrigerend klinkt, zijn er een paar dingen die je kunt proberen om het in praktijk te brengen.

Verander het verhaal

In plaats van uitdrukkingen als 'ik heb een depressie' te gebruiken, kunt u zeggen 'ik ervaar een depressie'.

Als ik denk aan het hebben van een depressie, stel ik me voor dat ik het in een rugzak op mijn rug draag. Als ik erover nadenk, kan ik de rugzak neerleggen. Het komt gewoon langs. Het is geen lift.

Gewoon dat bezittelijk laten vallen kan een groot verschil maken. Als ik me niet identificeer met mijn psychische symptomen, hebben ze minder grip op mij.

Ook al lijkt het klein, woorden hebben veel kracht.

Oefen de derde manier

We worden automatisch in gevecht of vlucht gedreven. Het is heel natuurlijk. Maar we kunnen bewust voor een andere optie kiezen. Dat is acceptatie.

Acceptatie en overgave zijn anders dan weglopen, want zelfs als we weglopen, ondernemen we nog steeds actie. Overgave is zo effectief en zo ongrijpbaar omdat het in wezen niet-handelen is. Overgave betekent dat je je wil uit de vergelijking haalt.

Een manier om dit te doen is door depressie en angst als gemoedstoestand te accepteren. Onze gemoedstoestand is niet wie we zijn, en het kan veranderen.

Dit soort overgave betekent niet dat we het opgeven en weer in bed kruipen. Het betekent dat we onze behoefte om te repareren, anders zijn dan we zijn, opgeven en gewoon kunnen accepteren wat we nu ervaren.

Een andere zeer tastbare manier om je over te geven, vooral als je angst ervaart, is door de tsunami-methode te oefenen.

Vraag om hulp

Hulp vragen is een andere vorm van overgave. Neem het van een doorgewinterde knokkelaar die ten koste van alles kwetsbaarheid vermeed.

Wanneer dingen te veel worden, is soms uitreiken het enige dat u hoeft te doen. Er is geen persoon op aarde die te ver weg is voor hulp, en er zijn miljoenen professionals, vrijwilligers en gewone mensen die de hulp willen verlenen.

Na zoveel jaren verzet te hebben tegengehouden, besloot ik mijn strategie te veranderen.

Toen ik dat deed, bedankte een vriendin me dat ik haar had benaderd. Ze vertelde me dat ze het gevoel kreeg dat ze iets goeds deed, alsof ze een groter doel had. Ik was opgelucht toen ik hoorde dat ik geen last was geweest en ik was heel blij dat ze voelde dat ik haar ook had geholpen.

Ik realiseerde me dat het achterhouden ons ervan weerhield een nauwere band te hebben. Nadat ik mijn kwetsbaarheden had blootgelegd, gebeurde die verbinding op natuurlijke wijze.

Door om hulp te vragen, laten we ons niet alleen steunen, maar bevestigen we ook de menselijkheid van degenen die we toestaan om ons te helpen. Het is een gesloten systeem.

We kunnen simpelweg niet zonder elkaar, en het uiten van kwetsbaarheid doorbreekt de barrières tussen ons.

Er is hulp

Als u of iemand die u kent in een crisis verkeert en zelfmoord of zelfbeschadiging overweegt, zoek dan ondersteuning:

• Bel 911 of uw lokale alarmnummer.
• Bel de National Suicide Prevention Lifeline op 800-273-8255.
• Sms HOME naar de Crisis Textline op 741741.
• Niet in de Verenigde Staten? Zoek een hulplijn in uw land met Befrienders Worldwide.

Terwijl u wacht op hulp, blijf bij hen en verwijder alle wapens of stoffen die schade kunnen veroorzaken.

Als u zich niet in hetzelfde huishouden bevindt, blijft u met hen aan de telefoon tot er hulp komt.

Crystal Hoshaw is een moeder, schrijver en oude yogabeoefenaar. Ze heeft lesgegeven in privéstudio's, sportscholen en in een-op-een-instellingen in Los Angeles, Thailand en de San Francisco Bay Area. Ze deelt mindful strategieën voor angst door middel van online cursussen. Je kunt haar vinden op Instagram.