Er wordt geschat dat 1,5 miljoen mensen in de Verenigde Staten een autismespectrumstoornis (ASS) hebben, terwijl een recent CDC-rapport een stijging van de autismecijfers aangeeft. Het is belangrijker dan ooit om ons begrip en bewustzijn van deze aandoening te vergroten.
Een manier om dit te doen is door de obstakels te begrijpen die autisme met zich meebrengt - niet alleen voor degenen die een diagnose krijgen, maar voor het hele gezin. We keken naar drie artsen die enkele van de meest voorkomende vragen over autisme deelden en beantwoordden.
Van hoe een kind wordt gediagnosticeerd tot hoe autisme de gezinsdynamiek kan beïnvloeden, lees verder om erachter te komen wat het te zeggen had.
Dr. Geraldine Dawson
Duke Autism Center
Hoe wordt autisme bij jonge kinderen gediagnosticeerd?
De diagnose autisme is gebaseerd op de zorgvuldige observaties van een deskundige clinicus van het gedrag van een kind. De arts betrekt het kind bij een reeks spelactiviteiten die zijn ontworpen om te zoeken naar symptomen van autisme, en de diagnose is gebaseerd op het aantal symptomen dat aanwezig is.
Er is een bepaald aantal symptomen in twee categorieën vereist: moeilijkheden bij het sociaal communiceren en communiceren met anderen, en de aanwezigheid van beperkt en repetitief gedrag. Naast het observeren van gedrag, wordt meestal ook andere medische informatie verkregen, zoals genetische tests.
Wat zijn vroege tekenen van autisme?
Symptomen van autisme kunnen al in de leeftijd van 12-18 maanden worden waargenomen. Symptomen zijn onder meer:
- verminderde interesse in mensen
- gebrek aan gebaren zoals wijzen en tonen
- gebrek aan betrokkenheid bij sociaal spel, zoals "pasteitaart"
- niet consequent oriënteren wanneer de naam van het kind wordt genoemd
Voor sommige kinderen zijn de symptomen pas zichtbaar als ze zich in meer veeleisende sociale situaties bevinden, zoals op de kleuterschool. Sommige kinderen kunnen gemakkelijker omgaan met bekende volwassenen zoals hun ouders, maar hebben moeite met leeftijdsgenoten.
Bio: Geraldine Dawson is een praktiserend klinisch psycholoog en onderzoeker op het gebied van autisme. Ze is hoogleraar psychiatrie en gedragswetenschappen en directeur van het Duke Centre for Autism and Brain Development aan de Duke University. Ze heeft veel gepubliceerd over de vroege detectie en behandeling van autisme.
Dr. Sam Berne
Gedragsoptometrist
Waarom hebben mensen met de diagnose autismespectrumstoornis (ASS) soms moeite om oogcontact te maken?
Onderzoekers hebben onlangs ontdekt dat mensen met de diagnose ASD moeite hebben oogcontact te maken. In één onderzoek bleek het subcorticale systeem van de hersenen een hoge activering te vertonen, wat volgens onderzoekers de basis kan zijn van mensen met autisme die oogcontact in het dagelijks leven vermijden. Deze route is betrokken bij gezichtsherkenning en detectie.
Hoe meer deze route bij zuigelingen wordt gebruikt, hoe beter de visuele cortex zich ontwikkelt. Dit kan de persoon met autisme en zijn geliefden helpen een verbeterd vermogen te krijgen om sociale signalen te herkennen en met elkaar te communiceren.
Hoe beïnvloedt visuele verwerking iemand met ASS?
Onderzoekers hebben ontdekt dat leren effectiever is wanneer onze visie is gekoppeld aan de informatie die de hersenen binnenkomt. Omdat visie onze dominante betekenis is, kan het verbeteren van onze visuele informatieverwerking ons helpen met beweging, oriëntatie en het begrijpen van de relatie tussen onze ogen, hersenen en lichaam.
Mensen met ASS, vooral kinderen, kunnen hun visuele problemen al dan niet communiceren. Sommigen kunnen echter [bepaald] gedrag vertonen, wat een indicatie kan zijn voor bredere zichtproblemen. Dit gedrag omvat, maar is niet beperkt tot:
- oogtics of knipperen
- verwijde pupillen
- grillige oogbewegingen
- slecht oogcontact of het vermijden van oogcontact
- het vermijden van visuele aandacht, vooral lezen en in de buurt van werk
- veelvuldig verlies van plaats tijdens het lezen
- het herlezen van letters of woorden
- één oog sluiten of blokkeren tijdens het lezen
- uit een ooghoek kijken
- problemen met kopiëren van veraf
- een boek te dicht bij de ogen houden
- overdreven geïnteresseerd in schaduwen, patronen of lichten
- botsen of tegen objecten aanlopen
- verwarring die trappen op of af gaat
- schommelen
Bio: Dr. Sam Berne is een gedrags-optometrist. Hij gebruikt holistische protocollen en zichttherapie om gedragsaandoeningen, zoals ADHD en autisme, te verbeteren en de grondoorzaken van oogaandoeningen zoals cataract, maculaire degeneratie en glaucoom aan te pakken.
Dr. Raun Melmed
Future Horizons, Inc
Hoe kunnen broers en zussen worden opgenomen in de zorg voor kinderen met autisme en aanverwante handicaps?
Broers en zussen van een kind met een handicap of ziekte voelen zich vaak verwaarloosd, beschaamd, boos en hebben misschien zelfs hun eigen gedragsproblemen. Dus wat kan er gedaan worden? Nodig de broer of zus uit om samen met hun broer of zus op kantoorbezoek te komen. Laat ze weten hoe blij je bent dat ze het bezoek kunnen bijwonen en geef ze het gevoel dat ook zij een stem hebben in de zorg voor hun broer of zus.
Laat ze weten dat negatieve en verwarrende gedachten over hun broer of zus met autisme veel voorkomen. Vraag hen of ze willen horen wat sommige daarvan zijn. Als ze het er mee eens zijn, vertel ze dan dat sommige broers en zussen boos zijn over de tijd die ouders met het kind met een handicap of ziekte doorbrengen. Sommigen schamen zich voor het gedrag van hun broers of zussen, terwijl anderen misschien zelfs bang zijn dat ze op een dag voor hun broer of zus moeten zorgen.
Benadruk dat sommige van deze "verwarrende" gevoelens normaal zijn. Vraag hen of ze dit soort gevoelens ooit hebben gehad, en wees erop voorbereid dat ze erkennen dat ze dat doen. Ouders [moeten] hun kinderen laten weten dat ze [begrijpen] wat ze doormaken, is moeilijk en dat negatieve gevoelens normaal zijn. Maak tijd vrij voor open communicatie en ventilatie van die gevoelens.
Wat kan ik doen omdat mijn kind nooit luistert en ik altijd aan het zeuren ben?
Dit is een veel voorkomende zorg voor ouders van kinderen met autisme - en inderdaad voor alle kinderen. 'Geheime signalen' zijn een favoriete interventie-tool die voor veel situaties kan worden gebruikt. Het kind krijgt een signaal als aanwijzing voor gewenst gedrag. Na twee of drie keer een verbale prompt te combineren met het 'signaal', wordt de verbale stimulus ingetrokken en wordt het signaal alleen gebruikt.
Deze signalen werken op ongeveer dezelfde manier als een vanger de werper waarschuwt bij een partijtje honkbal - met een beetje training kan een geheim vocabulaire worden opgebouwd. Deze signalen verlichten zowel de ouder als het kind van zeuren, vleien en vermanen. In plaats van dezelfde verzoeken te herhalen, geven ouders een signaal aan een kind en waarschuwen ze hen voor een probleem. Het kind moet stoppen en denken: 'Wat moet ik nu doen?' Hierdoor kan het kind een actievere deelnemer worden in hun gedragsleerproces.
Voor kinderen die binnen of in het openbaar te hard spreken, kan een "V" -teken worden gemaakt dat staat voor "stem". Voor het zuigen op duimen, nagelbijten of zelfs haren trekken, kan een kind 'drie vingers' te zien krijgen als een teken om tot drie te tellen en drie keer adem te halen. En voor kinderen die zichzelf op een ongepaste manier in het openbaar aanraken, kan het tonen van een 'P' voor 'privé' worden gebruikt om het kind aan te moedigen te stoppen en na te denken over wat ze doen.
Deze geheime signalen moedigen niet alleen de onafhankelijkheid van denken en zelfbeheersing aan, maar zijn ook veel minder gênant of opdringerig voor kinderen die anders zouden terugdeinzen voor verbale aandacht voor hen.
Bio: Dr. Raun Melmed is een kinderarts in ontwikkeling, de directeur van het Melmed Center en mede-oprichter en medisch directeur van het Southwest Autism Research and Resource Center. Hij is de auteur van "Autisme en de uitgebreide familie" en een serie boeken over aandacht voor kinderen. Deze omvatten "Marvin's Monster Diary - ADHD Attacks" en "Timmy's Monster Diary: Screen Time Attacks!"
