Toen ik hoorde dat ik op 23-jarige leeftijd hoortoestellen nodig had, spotte ik.
Gehoorapparaten? In de twintig? De zin deed me denken aan de bejaarde vriend van mijn oma, Bertha, die bruine plastic vakken aan de zijkanten van haar hoofd had.
Hoe gek het achteraf ook lijkt, ik was bang dat mijn hoortoestellen me zouden versnellen tot op hoge leeftijd. Ik dacht dat mensen rare constructies in mijn oren zouden zien en meteen aannames zouden doen. Ze zouden medelijden met me hebben of hun woorden gaan schreeuwen en elke lettergreep uitspreken alsof ik hulp nodig had bij het begrijpen van hun spraak.
Om mijn zorgen weg te nemen, overhandigde mijn audioloog me een Oticon-hoortoestel en een handspiegel. Ik stopte mijn haar achter mijn rechteroor en hield het glas schuin zodat ik de dunne plastic buis rond mijn bleke kraakbeen kon zien wikkelen.
'Dat is nogal subtiel', erkende ik tegen haar en maakte oogcontact.
Vervolgens zette ze de apparaten aan. De ervaring voelde als het auditieve equivalent van het dragen van een bril na jaren slecht zicht
Ik schrok van de scherpte van woorden. Geluiden die ik jarenlang niet had gehoord, begonnen op te duiken: het lichte geritsel van stoffen als ik mijn jas aan deed, het gedempte geluid van voetstappen op een tapijt.
Om de deal te sluiten, liet mijn audioloog me een promotionele Bluetooth-toverstaf zien. Met de 3-inch afstandsbediening kon ik Spotify rechtstreeks via mijn hoortoestellen streamen, wat, ik moest toegeven, best cool was.
Ik vond het een leuk idee om met een geheim over straat te lopen. Mensen kunnen mijn hoortoestellen misschien opmerken, maar het feit dat ik zonder kabels muziek in mijn oren kon pompen? Die kennis was alleen voor mij.
Ik heb afgesproken de Oticons te kopen.
Vanaf dat moment greep ik mijn nieuwe cyborg-achtige capaciteiten aan als een positieve
Ik luisterde naar liedjes tijdens mijn woon-werkverkeer en genoot van mijn ongeziene activiteit. Hoewel ik geen koptelefoon droeg, domineerden de nieuwste Børns-beats mijn innerlijke wereld.
Jaren voordat Apple AirPods en Bluetooth Beats draadloos luisteren gemeengoed maakten, kreeg ik het gevoel dat ik een superkracht had.
Ik begon mijn hoortoestellen op te bergen in mijn juwelendoos en paste ze op hun plaats terwijl ik mijn bungelende oorbellen vastmaakte.
Met de toevoeging van draadloze streaming, voelden mijn accessoires aan als kostbare sieraden met technische ondersteuning - vergelijkbaar met die 'wearables' waar de startup-wereld graag over praat. Ik kon telefoneren zonder mijn iPhone aan te raken en tv-audio streamen zonder dat ik een afstandsbediening nodig had.
Al snel maakte ik ook grapjes over mijn nieuwe accessoires. Op een zondagochtend gingen mijn vriend en ik bij zijn ouders in hun appartement brunchen.
Ik begon het gesprek met een waarschuwing: 'Als ik niet antwoord, is dat niet omdat ik je negeer. De batterijen van mijn hoortoestel zijn bijna leeg. '
Toen zijn vader begon te lachen, omhelsde ik mijn hoortoestellen als komische inspiratie. Door dit radicale eigendom van mijn lichaam voelde ik me een taboe-breker - eentje met gevoel voor humor, maar toch.
De extraatjes stapelden zich op. Op reis voor mijn werk vond ik het heerlijk om mijn hoortoestellen te dempen voordat ik in het vliegtuig ging slapen. Zeurderige peuters werden cherubijnen en ik dutte zonder de piloot onze hoogte te horen aankondigen. Terwijl ik langs bouwplaatsen terug op de grond liep, kon ik eindelijk met een druk op de knop de oproep tot zwijgen brengen.
En in het weekend had ik altijd de mogelijkheid om mijn hoortoestellen in mijn juwelendoos te laten voor een bijna stille wandeling door de schokkende straten van Manhattan.
Nu ik mijn zintuiglijke 'tekortkoming' had verwerkt, begon ook het innerlijke geluid van mijn eigen onzekerheden te verminderen
Naarmate ik meer tevreden werd met het zien van mijn hoortoestellen in de spiegel, werd ik me ook meer bewust van het ageisme dat mijn zelfbewustzijn in de eerste plaats had veroorzaakt.
Toen ik weer aan Bertha dacht, kon ik me niet herinneren waarom ik me zo tegen de vereniging had verzet. Ik was dol op Bertha, die me altijd vermaakte tijdens mahjong-avonden met haar handgemaakte papieren poppen, gesneden uit servetten.
Hoe meer ik haar enorme hoortoestellen beschouwde, hoe meer het dragen ervan leek op een daad van dapperheid en extreem zelfvertrouwen - niet iets dat belachelijk werd gemaakt door een afstandsschot.
Het was ook niet alleen ageism.
Ik kende het woord 'bekwaamheid' nog niet, maar ik had onbewust een geloofssysteem onderschreven waarin valide mensen normaal waren en mensen met een handicap uitzonderingen.
Om een persoon te laten parkeren in een handicapruimte of zich in een rolstoel te verplaatsen, ging ik ervan uit dat er iets mis was met hun lichaam. Het feit dat ik hoortoestellen nodig had, dacht ik, bewees dat er iets mis was met mij.
Was er echter? Eerlijk gezegd had ik niet het gevoel dat er iets mis was met mijn lichaam.
Ik realiseerde me dat de oorzaak van mijn zelfbewustzijn niet mijn gehoorverlies was, maar het stigma dat ik ermee had geassocieerd
Ik realiseerde me dat ik veroudering gelijk had gesteld aan schaamte en handicap aan schaamte.
Hoewel ik de complexiteit van het navigeren door deze wereld als een doof persoon nooit volledig zal begrijpen, onthulde mijn gehoorverlies me dat een handicap gepaard gaat met een veel breder scala aan emoties dan stigma suggereert.
Ik heb gefietst door zelfacceptatie, nonchalance, zelfs trots.
Nu draag ik mijn hoortoestellen als een embleem van de volwassenheid van mijn oren. En als millennial die mijn houvast vindt in New York, is het een opluchting om je niet jong en onervaren te voelen in iets.
Stephanie Newman is een in Brooklyn gevestigde schrijver die boeken, cultuur en sociale rechtvaardigheid behandelt. Je kunt meer van haar werk lezen op stephanienewman.com.
