De meeste mensen denken of praten niet graag over de dood. Ook al is het onvermijdelijk dat ieder van ons zal sterven, angst, angst en angst omringen de dood nog steeds - zelfs het woord alleen. We proberen er niet aan te denken. Maar door dit te doen, beïnvloeden we onze mentale en fysieke gezondheid eigenlijk meer negatief dan we weten.
Er is zelfs een term voor: doodsangst. Deze zin definieert de angst die mensen ervaren wanneer ze zich bewust worden van de dood.
"Dit idee", zegt Lisa Iverach, PhD, senior research fellow aan de Universiteit van Sydney, "is gebaseerd op bewijs dat de dood een belangrijk kenmerk is bij een reeks angstgerelateerde aandoeningen."
Doodsangst kan volkomen normaal zijn. De angst voor het onbekende en wat er daarna gebeurt, is een legitieme zorg. Maar wanneer het begint te interfereren met hoe je je leven leidt, wordt het problematisch. En voor mensen die niet de juiste coping-methoden vinden, is het mogelijk dat al die angst mentale pijn en stress veroorzaakt.
Iverach schetst enkele scenario's waarin de doodsangst een negatief effect heeft op gezond leven. Mogelijk herkent u er enkele:
- Scheidingsangststoornis bij kinderen houdt vaak een buitensporige angst in om voor hen belangrijke mensen, zoals hun ouders, te verliezen door ongevallen of overlijden.
- Dwangmatige controleurs controleren herhaaldelijk stroomschakelaars, kachels en sloten in een poging letsel of de dood te voorkomen.
- Dwangmatige wasmachines zijn vaak bang om chronische en levensbedreigende ziekten op te lopen.
- Angst om te overlijden aan een hartaanval is vaak de oorzaak van frequente doktersbezoeken voor mensen met een paniekstoornis.
- Personen met somatische symptoomstoornissen nemen regelmatig deel aan medische onderzoeken en lichaamsscans om een ernstige of terminale ziekte te identificeren.
- Specifieke fobieën hebben betrekking op overmatige hoogtevrees, spinnen, slangen en bloed, die allemaal geassocieerd worden met de dood.
'Over de dood praten we niet vaak. Misschien moeten we ons allemaal meer op ons gemak voelen bij het bespreken van dit bijna taboe-onderwerp. Het mag niet de olifant in de kamer zijn ', herinnert Iverach zich.
Laten we praten over de dood bij koffie
Over de dood praten is het levenswerk van Karen Van Dyke. Van Dyke was niet alleen een professionele levenseindeconsultant die samenwerkte met ouderlingen in gemeenschappen voor begeleid wonen en geheugenzorg, maar organiseerde in 2013 ook het eerste Death Cafe van San Diego. Death Cafés dienen als een vriendelijke, gastvrije en comfortabele omgeving voor diegenen die praat openlijk over de dood. Velen zijn in echte cafés of restaurants waar mensen samen eten en drinken.
'Het doel van Death Cafes is om het mysterie van wat je ervaring wel of niet is, te verlichten', zegt Van Dyke. "Ik doe het leven nu beslist anders, meer in het moment, en ik ben veel specifieker over waar ik mijn energie in wil steken, en dat is een directe correlatie over het kunnen praten over de dood met vrijheid."
Deze uiting van dood is veel gezonder dan andere gewoonten en handelingen die we mogelijk hebben aangenomen om de dood te voorkomen. Televisie kijken, alcohol drinken, roken en winkelen … wat als dit slechts afleidingen en gewoonten waren die we aangaan om te voorkomen dat we aan de dood denken? Volgens Sheldon Solomon, hoogleraar psychologie aan het Skidmore College in Saratoga Springs, New York, is het gebruik van dit gedrag als afleiding geen buitenlands concept.
'Omdat de dood voor de meeste mensen zo'n ongewenst onderwerp is, proberen we het onmiddellijk uit ons hoofd te krijgen door dingen te doen om onszelf af te leiden', zegt Salomo. Zijn onderzoek suggereert dat de angst voor de dood reacties, gewoonten en gedragingen kan veroorzaken die normaal lijken.
Om dit gedrag tegen te gaan, kan een gezonde benadering en perspectief op de dood een begin zijn.
Death Cafés zijn over de hele wereld ontstaan. Jon Underwood en Sue Barsky Reid richtten in 2011 Death Cafes op in Londen met als doel discussies over de dood minder angstaanjagend te maken door ze te presenteren in sociaal vriendelijke omgevingen. In 2012 bracht Lizzy Miles het eerste Death Cafe in de VS naar Columbus, Ohio.
Het is duidelijk dat een groeiend aantal mensen eerlijk over de dood wil spreken. Wat ze ook nodig hebben, is een veilige en uitnodigende ruimte, die Death Cafés bieden.
Wat is de geschiedenis van de dood of de 'olifant in de kamer'?
Misschien is het de angst voor het woord dat het kracht geeft.
Caroline Lloyd, die het eerste Death Cafe in Dublin oprichtte, zegt met de erfenis van het katholicisme in Ierland dat de meeste doodsrituelen zich concentreren rond de kerk en haar aloude tradities zoals begrafenissen en religieuze ceremonies. Een idee dat sommige katholieken ook geloofden, was dat het kennen van namen van demonen een manier was om hun macht weg te nemen.
Wat als we in de wereld van vandaag die benadering van de dood zouden kunnen gebruiken? In plaats van eufemismen te zeggen als 'overgestoken', 'overleden' of 'verder gegaan' en afstand te nemen van de dood, waarom omarmen we die dan niet?
In Amerika bezoeken we graven. 'Maar dat is niet wat iedereen wil', zegt Van Dyke. Mensen willen openlijk spreken - over hun angst voor de dood, hun ervaringen met terminaal ziek zijn, getuige zijn van de dood van een geliefde en andere onderwerpen.
Het Death Cafe in Dublin wordt gehouden in een Ierse pub, maar niemand wordt dronken als deze ontnuchterende gesprekken plaatsvinden. Natuurlijk hebben ze misschien een pint of zelfs thee, maar de mensen in de pub - jong en oud, vrouwen en mannen, platteland en stad - zijn serieus als het gaat om het aanpakken van de dood. 'Ze hebben ook plezier. Laugher maakt er deel van uit ', voegt Lloyd eraan toe, die binnenkort haar vierde Death Cafe organiseert in de hoofdstad van Ierland.
Het is duidelijk dat deze cafés goed werk leveren.
'Het is nog steeds heel erg wat de gemeenschap wil', zegt Van Dyke. 'En ik ben wat rustiger geworden dat de dood zal gebeuren als ik dit zo lang heb gedaan.' Er zijn nu 22 Death Cafe-hosts in San Diego, allemaal begeleid door Van Dyke en met de groep die best practices deelt.
Hoe het gesprek over de dood thuis te brengen
Hoewel Death Cafés in de VS nog relatief nieuw zijn, hebben veel andere culturen al lang bestaande, positieve rituelen rond dood en sterven.
Rev. Terri Daniel, MA, CT, heeft een certificaat in Death, Dying, and Bereavement, ADEC. Ze is ook de oprichter van het Death Awareness Institute en de Afterlife Conference. Daniel is ervaren in het gebruik van sjamanistische rituelen van inheemse culturen om mensen te helpen genezen door de energie van trauma en verlies uit het fysieke lichaam te halen. Ze heeft ook doodrituelen in andere culturen bestudeerd.
In China assembleren familieleden altaren voor recent overleden familieleden. Deze kunnen bloemen, foto's, kaarsen en zelfs voedsel bevatten. Ze laten deze altaren minstens een jaar staan, soms voor altijd, dus de zielen van degenen die zijn vertrokken, zijn elke dag bij hen. De dood is geen bijzaak of angst, het is een dagelijkse herinnering.
Daniel noemt een islamitisch ritueel als een ander voorbeeld: als een persoon een begrafenisstoet ziet, moet hij deze 40 stappen volgen om te stoppen en het belang van de dood te erkennen. Ze vermeldt ook hoe het hindoeïsme en het boeddhisme als religies en het bijwonen van culturen het belang van de dood en de voorbereiding op de dood als weg naar verlichting leren en begrijpen, in plaats van de dood met angst en angst te beschouwen.
Veranderende opvattingen over de dood zijn zeker in orde. Als ons leven in angst voor de dood onze gezondheid nadelig beïnvloedt, moeten we ons inspannen om positief, gezond denken en gedrag rond het onderwerp te omarmen. Het verhaal over de dood transformeren van angst naar acceptatie, of dit nu via Death Cafés of andere rituelen is, is zeker een goede eerste stap in het openen van het gesprek. Misschien kunnen we daarna de dood openlijk omarmen en vieren als onderdeel van onze menselijke levenscyclus.
Stephanie Schroeder is een in New York City gevestigde freelance schrijver en auteur. Als pleitbezorger en activiste voor de geestelijke gezondheid publiceerde Schroeder in 2012 haar memoires 'Beautiful Wreck: Sex, Lies & Suicide'. Ze is momenteel co-redacteur van de bloemlezing 'HEADCASE: LGBTQ Writers and Artists on Mental Health and Wellness', die wordt gepubliceerd door Oxford University Press in 2018/2019. Je kunt haar vinden op Twitter op @ StephS910.
